[1] Ai ka thënë - Allahu e mëshiroftë!:

“Unë jam i mendimit që lënësi i të gjitha veprave është qafir zindik (munafik).”

 

[2] Ka thënë gjithashtu:

“…nëse muslimani i drejtë i kthehet fjalës sime, ai do të gjejë që ajo është në përputhje me menhexhin e Selefëve dhe çfarë kanë potencuar ata, si dhe do të gjejë te fjalët e mia që unë e them qartazi se lënësi i veprave tërësisht është qafir zindik.”

 

[3] Ka thënë gjithashtu:

“Unë e kam thënë qartazi, vazhdimisht, se unë bëj tekfir mbi lënësin e veprës, porse Hadaditë kanë një parim të poshtër që, kur ata i mveshin ndonjë fjalë një njeriu, ndërkohë që ai është i pastër nga ajo fjalë dhe deklaron haptazi që është i pastër nga ajo fjalë, atëherë prapëseprapë ata insistojnë që të vazhdojnë ta akuzojnë atë njeri të pafajshëm me atë fjalë që ia kanë mveshur. E me këtë parim të poshtër ata ua kanë kaluar edhe Khauarixhëve.

Unë e kam thënë vazhdimisht që, lënësi i veprave tërësisht është qafir zindik, por ama unë kam ndaluar nga përdorimi i fjalës “xhins el-‘amel” ngaqë kjo është një fjalë e përgjithshme dhe përshtjelluese dhe të shpie në fitne, si dhe kam sqaruar gjithashtu që kjo fjalë nuk gjendet as në Kur`an e as në Sunet, as gjendet në fjalët e Sahabëve të nderuar – radijAllahu ‘anhum – dhe as gjendet në argumentet e Ehli Sunetit dhe Xhematit për sa i përket çështjeve të Imanit. Unë kam sqaruar huajësinë e këtij termi në gjuhën arabe dhe pështjellimin që kanë gjuhëtarët rreth kuptimit të këtij termi.”

 

[4] Ka thënë gjithashtu:

“Çfarë krimi ka bërë ky el-Bahrejni kur përcolli këtë citat nga Shejkhul-Islam Ibën Tejmijeh? Fjala e Shejkhul-Islamit te ky citat rreth Imanit thotë: “Nëse ai nuk punon në përputhje me obligimet dhe kërkesat e Imanit, atëherë kjo tregon për mosekzistencën e tij ose për dobësinë e tij.” Pastaj vjen ky tradhtari dhe thotë që: “Nëse ai nuk punon sipas obligimeve dhe kërkesave të Imanit, atëherë kjo tregon për mosekzistencën e tij – domethënë: mosekzistencën e Imanit – dhe dobësinë e tij.”

Pra, ai e interpreton fjalën e Shejkhul-Islam Ibën Tejmijes dhe e ndryshon atë, me qëllim që të kalojë në doktrinën e Khauarixhëve, në bërjen e tekfirit për shkak të gjynaheve.

Kurse Shejkhul-Islami thotë: “…kjo tregon për mosekzistencën e tij ose për dobësinë e tij.” Që do të thotë se, ai i cili nuk punon sipas kërkesave të Imanit, bie në njërë nga këto dy çështje: ose bie në kufër, nëse ai mohon obligueshmërinë e veprës ose i braktis të gjitha veprat tërësisht, e pikërisht kjo gjë buron veçse nga mohimi ose nga arroganca dhe inati, prandaj ky është qafir që ka dalë nga feja Islame; ose kur gjynahqari që nuk punon sipas kërkesave të Imanit, bie në dobësimin e Imanit, siç janë për shembull gjynahqarët muslimanë që bien në gjynahet e mëdha dhe nuk shpallen qafira nga Ehli Suneti por shpallen qafira nga Khauarixhët.”

 

Fundnota:

[1] It`haf ehlis-sidki uel-‘irfan bi-kelami esh-Shejkh Rabij’ fij mesa`il el-Ijman, fq.220

[2] It`haf ehlis-sidki uel-‘irfan bi-kelami esh-Shejkh Rabij’ fij mesa`il el-Ijman, fq.221

[3] It`haf ehlis-sidki uel-‘irfan bi-kelami esh-Shejkh Rabij’ fij mesa`il el-Ijman, fq.221-222

[4] It`haf ehlis-sidki uel-‘irfan bi-kelami esh-Shejkh Rabij’ fij mesa`il el-Ijman, fq.222-223

 

Përktheu: Alban Malaj