Autor: Muhamed ibën Abdul-Uehhab
Shpjegues: Shejkh Salih el-Feuzan
Burimi: Sherhu Kitab el-Kebair, fq. 34-41
Kapitulli:
Syefaqësia dhe kërkimi i famës
Thotë Allahu i Lartësuar:
﴿ فَمَنْ كَانَ يَرْجُو لِقَاءَ رَبِّهِ فَلْيَعْمَلْ عَمَلًا صَالِحًا وَلَا يُشْرِكْ بِعِبَادَةِ رَبِّهِ أَحَدًا١١٠﴾
"Kush shpreson takimin me Zotin e tij, le të punojë vepra të mira dhe të mos i shoqërojë Zotit të tij askënd në adhurim." El-Kehf, 110 [1]
Transmeton Xhundub Ibn Abdullah, i cili thotë se i Dërguari i Allahut - sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem – ka thënë: “Kush kërkon famë, Allahu ia jep famën dhe kush kërkon që të duket dhe të bjerë në sy të njerëzve, Ai e bën që të duket”. Transmeton el-Bukharij (6499), Muslim (2987)
Është thënë se domethënia e fjalës: "Kush kërkon famë, Allahu ia jep famën", do të thotë se Allahu e poshtëron atë Ditën e Gjykimit. Domethënia e fjalës: "Kush kërkon që të duket dhe të bjerë në sy të njerëzve" do të thotë: kush ua shfaq veprën e mirë njerëzve, më qëllim që ata ta madhërojnë atë. Ndërsa fjala "Allahu ia mundëson që ai që të duket" d.m.th. ia shfaq sekretit e tij njerëzve. [2]
Transmeton el-Bukharij dhe Muslim, nga Umeri, radijAllahu anhu, se i Dërguari i Allahut - sal-lAllahu alejhi ue sel-lem - ka thënë: "Me të vërtetë që veprat shpërblehen sipas nijetit dhe çdokush do të marrë si shpërblim atë që ka patur nijet." Transmeton el-Bukharij (1), Muslim (1907) [3]
Transmeton Muslim nga Ebu Hurejrah, radijAllahu anhu, se i Dërguari i Allahut - sal-lAllahu alejhi ue sel-lem - ka thënë: "Njerëzit e parë që do të gjykohen Ditën e Gjykimit janë tre lloje:
(I pari): është një njeri që ka vdekur në luftë si dëshmorë, do të sillet për gjykim (përpara Allahut) dhe do t'i përkujtohen mirësitë që i janë dhënë, dhe ai do ta pohoj atë. Më pas do t'i thotë Allahu: “Çfarë punove me to (me këto mirësi që të janë dhënë)?” Do të thotë: “Kam luftuar për Hir Tënd derisa jam vrarë.” Allahu do t'i thotë: “Gënjeve! Në realitet ti ke luftuar që të thuhet se filani hero dhe kjo është thënë.” Më pas urdhërohet që të merret, dhe tërhiqet zvarrë me fytyrën e tij derisa të hidhet në Zjarr.
(I dyti): Një njeri i cili e mësoi dijen, më pas ua mësoi atë të tjerëve, si dhe e lexoi Kur' anin; ai do të sillet përpara Allahut, e do të përkujtohet me mirësitë që i janë dhënë, dhe ai do t'i pohojë ato! Më pas Allahu do t'i thotë: “Çfarë punove me to?” Ai do të thotë: “E mësova dijen për Hir Tëndin dhe ua mësova të tjerëve, dhe e lexova Kur'anin për Hir Tënd.” Allahu do t'i thotë: “Gënjeve! Në realitet ti e ke mësuar dijen që të thuhet për ty se je dijetar dhe është thënë; e ke lexuar Kur'anin që të thuhet se je lexues i Kur'anit dhe kështu është thënë.” Më pas urdhëron që të merret dhe tërhiqet zvarrë me fytyrën e tij derisa të hidhet në Zjarr!
(I treti): Një njeri të cilin Allahu e ka pasuruar dhe i ka dhënë prej të gjitha llojeve të pasurisë, do të sillet përpara Allahut dhe do t'i përkujtohen mirësitë që i janë dhënë, dhe ai do t'i pohojë ato. Allahu do t'i thotë: "Çfarë punove me to?" Ai do të thotë: "Nuk kam lënë shteg dhe rrugë për të cilin Ti dëshiron që të shpenzohet në të, vetëm se e kam shpenzuar për Hir Tënd." Allahu do t'i thotë: "Gënjeve! Në të vërtetë ti e ke bërë atë gjë që të thuhet për ty se je bujar dhe është thënë.” Më pas urdhëron që të merret dhe tërhiqet zvarrë me fytyrën e tij derisa të hidhet në Zjarr!" [4]
Në transmetimin e Tirmidhiut ka ardhur se, kur Mu'auijeh, radijAllahu anhu, kur e dëgjoi këtë hadith qau dhe recitoi Fjalën e Allahut:
﴿مَنْ كَانَ يُرِيدُ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا وَزِينَتَهَا ١٥﴾
"Kush dëshiron jetën e kësaj bote dhe bukuritë e saj." [Hud, 15] Transmeton et-Tirmidhij, 2382 [5]
_________________________________
Shpjegimi i Shejkh Feuzanit:
[1] Prej gjynaheve të mëdha është edhe syefaqësia dhe kërkimi i famës. Te syefaqësia hyjnë vepra me të cilat njeriun dëshiron të bjerë në sy të njerëzve dhe të duket para tyre, ndërsa te fama hyjnë fjalët me të cilat njeriu dëshiron që të tjerët ta dëgjojnë atë. Pra, syefaqësia është në vepra, ndërsa kërkimi i famës është në fjalë.
Prej syfaqësisë është kur dikush del për të mbajtur ndonjë këshillë apo ndonjë fjalim, ai e zbukuron fjalët dhe flet me elokuencë, në mënyrë që njerëzit ta lavdërojnë atë; ose falë namazet vullnetare, ose jep sadaka, ose bën vepra të tjera të mira, ose bën vepra bamirëse, por me të gjitha këto ai dëshiron që njerëzit ta shikojnë atë dhe ta lavdërojnë atë. Prandaj, nëse njeriu dëshiron që njerëzit ta shikojnë atë dhe ta lavdërojnë veprën e tij, atëherë ai bën pjesë te syefaqësia, e cila e shkatërron veprën.
Prej kërkimit të famës është që njeriu ta ngrejë zërin kur bën dhikër, ose kur lexon Kur’an; ta zbukuroj zërin e tij në leximin e Kur’anit, në mënyrë që njerëzit ta madhërojnë dhe lavdërojnë atë; të mblidhen rreth tij dhe të falen pas tij. Ai që i bën këto gjëra, i ka shkatërruar veprat e tij, për shkak të kujdesit të veçantë që ka treguar që njerëzit ta lavdërojnë atë, t’ia përmendin ato për mirë si dhe të mahniten me veprat që ai bën, e të cilat nuk bëhen sinqerisht për Fytyrën e Allahut të Lartësuar.
Andaj, njeriu duhet të frikësohet dhe të ruhet nga syfaqësia dhe kërkimi i famës; të tregohet i sinqertë në veprat e tij dhe t’i bëjë ato vetëm për Fytyrën e Allahut - Azze ue Xhel -.
Fjala e Allahut të Lartësuar ku thotë:
﴿ فَمَنْ كَانَ يَرْجُو لِقَاءَ رَبِّهِ فَلْيَعْمَلْ عَمَلًا صَالِحًا وَلَا يُشْرِكْ بِعِبَادَةِ رَبِّهِ أَحَدًا١١٠﴾
"Kush shpreson takimin me Zotin e tij, le të punojë vepra të mira dhe të mos i shoqëroj Zotit të tij askënd në adhurim." El-Kehf, 110
Në fillim ajeti nis me fjalën:
﴿قُلْ إِنَّمَا أَنَا بَشَرٌ مِثْلُكُمْ يُوحَى إِلَيَّ ١١٠﴾
“Thuaj: “Me të vërtetë unë jam njeri sikurse ju, të cilit i vjen shpallja...” [El-Kehf, 110]
Pra, Pejgamberi - sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem - është njeri dhe nuk është melek (engjëll) dhe nuk ka asnjë hise në Uluhije (përkushtim të adhurimit) e as në Rububije (pushtet në sistemimin e universit). E që është e kundërta e asaj që pretendojnë disa ekstremistë se ai - sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem - nuk është njeri, porse është krijuar prej drite. E vërteta është se ai - sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem - dhe të gjithë të Dërguarit e tjerë - alejhimus selam – janë njerëz. Pra, Allahu i dërgoi njerëzve të dërguar që ishin të njëjtë sikur ata, me qëllim që ata ta kuptojnë atë që u përcillet atyre. Kjo është urtësia përse Pejgamberët që janë dërguar tek njerëzit, janë njerëz ashtu sikurse edhe ata. Prandaj, Allahu i Lartësuar i thotë Pejgamberit të Tij - sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem -:
﴿قُلْ إِنَّمَا أَنَا بَشَرٌ مِثْلُكُمْ﴾
“Thuaj me të vërtetë unë jam njeri ashtu sikurse edhe ju.” [El-Kehf, 110]
Kjo është prej mëshirës së Allahut të Lartësuar, Ai na ka dërguar neve një njeri ashtu sikurse jemi edhe vetë, ai ndjen dhimbje ashtu sikurse ndjejmë edhe ne, ndjen uri ashtu sikurse uritemi dhe cilësi të tjera, të cilat janë prej cilësive të njerëzve. Në këtë kemi refuzim kundër atyre që e teprojnë në lidhje me të Dërguarin - sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem -.
Fjala e Allahut ku thotë:
﴿ يُوحَى إِلَيَّ ﴾
“...të cilit i është shpallur Shpallje.” [El-Kehf, 110]
Ky është dallimi mes nesh dhe mes të Dërguarit - sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem -, sepse atij i është shpallur prej Allahut - Azze ue Xhel - Shpallje dhe ai e transmeton atë Shpallje te të tjerët, dhe prej asaj që i është shpallur atij, është se është i Vetmi që meriton të adhurohet.
﴿ أَنَّمَا إِلَهُكُمْ إِلَهٌ وَاحِدٌ ١١٠﴾
“Me të vërtetë se i Adhuruari i juaj është Një i Adhuruar i Vetëm." [El-Kehf, 110]
E Ai i adhuruar është vetëm Allahu - Xhel-le ue ‘Ala - dhe nuk është askush përveç Tij. Ajo që është për qëllim këtu me fjalën “i adhuruar – el-ilaah” është i Adhuruar i Cili e meriton adhurimin dhe se adhurimi i dikujt tjetër përveç Tij nuk është i saktë.
Fjala e të Lartësuarit:
﴿ فَمَنْ كَانَ يَرْجُو لِقَاءَ رَبِّهِ ٠﴾
“Kështu që ai i cili shpreson takimin me Zotin e Tij.” El-Kehf, 110
Pra, ai që shpreson Ditën e Gjykimit. Edhe pse të gjitha krijesat do ta takojnë Zotin e tyre besimtari do të takojë Zotin e tij me mirësi dhe me iman, ndërsa qafiri dhe politeisti do të takojë Zotin e tij me sherr dhe me kufër, me mohim.
Për sa i përket kushtit të takimit të Allahut – Azze ue Xhel – me mirësi e ka sqaruar atë Allahu –Xhel-le ue ‘Ala- me fjalën e Tij:
﴿ فَلْيَعْمَلْ عَمَلًا صَالِحًا ﴾
“Le të punojë vepra të mira.” El-Kehf, 110
Vepra e mirë është ajo vepër, e cila është në përputhje me Sheriatin e Allahut –SubhaneHu ue Te’ala – kështu që njeriu nuk duhet të punojë vepra, të cilat e kundërshtojnë Sheriatin e Allahut të Lartësuar dhe të Dërguarit të Tij - sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem -, pasi që ajo nuk do të pranohet prej tij. Prandaj i Dërguari i Allahut - sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem – ka thënë: “Ai i cili bën një vepër e cila nuk është prej fesë sonë, ajo është e refuzuar”. Transmeton el-Bukharij, 2142, 8350, Muslim, 1718
Gjithashtu i Dërguari i Allahut - sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem - ka thënë: “Ruhuni prej gjërave të shpikura, sepse çdo gjë e shpikur është bidat dhe çdo bidat është humbje.” Transmeton Ebu Daud (4607), et-Tirmidhij (2676), Ibn Maxheh (42,44)
Pra, bidati nuk është vepër e mirë, por është vepër e keqe, e prishur dhe e kotë, sado që vepruesi i tij e zbukuron atë. Pra ky është kushti i parë me të cilin duhet të takohet Allahu i Lartësuar me mirësi.
Ndërsa kushti i dytë është sinqeriteti për Allahun e Lartësuar për shkak të Fjalës së të Lartësuarit:
﴿ وَلَا يُشْرِكْ بِعِبَادَةِ رَبِّهِ أَحَدًا١١٠﴾
“...dhe mos i shoqëro Zotit tënd askënd në adhurim.” [El-Kehf, 110]
Prandaj nëse bashkohen të dy kushtet, të cilët janë pasimi i të Dërguarit - sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem – dhe sinqeriteti për Allahun - Xhel-le ue ‘Ala- në vepër, atëherë Allahu e pranon atë vepër, ndërsa nëse prishet njëri prej të dy kushteve, atëherë Allahu –Azze ue Xhel – nuk e pranon atë vepër.
[2] Fjala e Pejgamberit - sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem – ku thotë: “Kush kërkon famë...” do të thotë: ka dëshirë që njerëzit ta dëgjojnë leximin e tij dhe ta dëgjojnë se ai e përmend Allahun – Azze ue Xhel -. Kërkimi i famës (es-sum’ah) është nxjerrë prej fjalës “dëgjim – es-Semmau, sepse është i lidhur me shqisën e dëgjimit, ndërsa syefaqësia (er-rija) është e lidhur me shqisën e shikimit.
Fjala e të Dërguarit të Allahut - sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem – : “Allahu i jep famë”, do të thotë se e bën të famshëm dhe emri i tij bën bujë të madhe në mesin e njerëzve në dunja, ndërsa Ditën e Gjykimit Allahu do të poshtërojë dhe nënçmojë atë për shkak të ligësive të tij që ka fshehur përbrenda.
Ka ardhur në hadith se i Dërguari i Allahut - sal-lAllahu ‘alejhi ue sel-lem - ka thënë: “Gjëja që më së shumti frikësohem për ju është shirku i vogël”. Të pranishmit i thanë: ‘E çfarë është shirku i vogël, o i Dërguari i Allahut?’ Ai i tha: “Syefaqësia! Allahu – Azze ue Xhel – do t’u thotë atyre Ditën e Gjykimit pasi që njerëzit të kenë marrë shpërblimin e veprave të tyre: “Shkoni tek ata, të cilët donit që të dukeshit në dynja dhe kërkojeni shpërblimin prej tyre”. (Transmeton Imam Ahmed, 23360)
Pra, nga ky hadith kuptojmë, se ai i cili ka patur syefaqësi, do të poshtërohet Ditën e Gjykimit përpara të gjithë njerëzimit, pasi që në dynja ai fshihej pas veprave të tij, të cilat nuk i kishte me sinqeritet dhe nuk kërkonte me to Fytyrën e Allahut të Lartësuar. Gjithashtu këtu përfshihet edhe ai që jep sadaka për dikë tjetër përveç Fytyrës së Allahut të Lartësuar, përfshihet edhe lexuesi i Kur’anit, i cili nuk ka për qëllim me leximin e tij veçse lavdërimin e njerëzve; gjithashtu përfshihen edhe të tjerët që bëjnë vepra dhe nuk synojnë me to Fytyrën e Allahut të Lartësuar.
Kështu që, ai që bën një vepër pa sinqeritet dhe me atë vepër synon që të bjerë në sy të njerëzve dhe të fitojë famë, atëherë ai do të ‘shpërblehet’ me atë që synon duke i dhënë Allahu atij famë dhe në Ditën e Gjykimit Ai do ta poshtërojë atë duke ia nxjerrë në shesh të palarat e tij.
Gjithashtu këtu përfshihet edhe ai i cili me veprën e tij kërkon të arrijë një pozitë te njerëzit, Allahu – Azze ue Xhel – ia jep atë që kërkon duke ia mundësuar të realizohet ajo që ka dashur ai, e që janë lëvdatat e njerëzve në këtë dynja, porse nga ana tjetër do t’i asgjësohen shpërblimet në Ahiret.
[3] Prej këtij hadithi përfitohet se ajo që merret në konsideratë nuk është aparenca e veprës, por merret në konsideratë nijeti dhe qëllimi. Pra, aparenca veprës e mirë mund të jetë e mirë dhe e këndshme, por qëllimi i atij që e bën atë vepër është i keq dhe i prishur.. Këtu përfshihen namazi, sadakaja, haxhi dhe veprat tjera, të cilat nga pamja e jashtme duken vepra të mira, por nijeti i atij që i bën këto vepra është i prishur.
Kështu që, çdo vepër që u përmend më lartë, nuk ka dobi përderisa ai që i bën këto vepra është në këtë gjendje, sepse veprat vlerësohen sipas nijetit. Prandaj ai - sal-lAllahu alejhi ue sel-lem - ka thënë: "...dhe çdo njeri do të marrë (si shpërblim) atë që ka patur nijet." Pejgamberi, alejhi salatu ue selam, nuk tha "...dhe çdo njeri do të marrë (si shpërblim) atë që ka punuar." Prandaj, nuk pranohen vepra e dikujt përveç nëse nijeti i tij është i pastër vetëm për Fytyrën e Allahut të Lartësuar. E kemi shpjeguar më parë Fjalën e Allahut të Lartësuar:
﴿ وَلَا يُشْرِكْ بِعِبَادَةِ رَبِّهِ أَحَدًا١١٠﴾
“...dhe mos i shoqëro Zotit tënd askënd në adhurim” [El-Kehf, 110]
Shkaku i hadithit më lart është se një burrë bëri hixhret në Medine dhe hixhreti është vepër e mirë. Por ky burrë bëri hixhret që të martohet me një grua që quhej Ummu Kajs. Prandaj, Pejgamberi - sal-lAllahu alejhi ue sel-lem - tha:
"Me të vërtetë që veprat shpërblehen sipas nijetit, dhe çdokush do të marrë si shpërblim atë që ka patur nijet. Kush bën hixhret për tek Allahu dhe i Dërguari i Tij, atëherë hixhreti i tij është për tek Allahu dhe i Dërguari i Tij..."
D.m.th. nëse me hixhretin e tij ka për qëllim Allahun dhe të Dërguarin e Tij, i pranohet atij.
Më pas thotë: "Ndërsa kush bënë hixhret për të fituar ndonjë gjë të kësaj bote, ose për t'u martuar me ndonjë grua, hixhreti i tij është për atë që ka bërë hixhret."
Pra, ky hixhret nuk është për Hir të Allahut 'Azze ue Xhel, por është për pasuri ose për t'u martuar me atë grua për hir të cilës bëri hixhret.
Fjala e tij - sal-lAllahu alejhi ue sel-lem - "Kush bën hixhret...", është sjell si shembull për të shpjeguar fillimin e hadithit: "Me të vërtetë që veprat shpërblehen sipas nijetit". Kështu që, njeriu duhet të tregohet i kujdesshëm në lidhje me këtë gjë.
Ky hadith është prej haditheve madhështore dhe është një prej boshteve rreth të cilave sillen bazat e Islamit dhe domethënia e tyre. Ky hadith zë një peshë të rëndësishme dhe një pozitë të madhe në mesin e dijetarëve, për këtë arsye ata e kanë përdorur atë në shpjegime të shumta dhe komente të dobishme nëpër librat e tyre; gjithashtu e kanë shkruar atë në parathëniet e librave të tyre.
[4] Në këtë hadith ka argument për qortimin e rëndë që i bëhet syfaqësisë, e cila meriton ndëshkim të ashpër. Po ashtu, ky hadith nxit për obligueshmërinë e sinqeritetit në vepra.
Ky njeri, i cili luftoi në luftë në betejë bashkë me Muslimanët, nga pamja e jashtme vepra e tij është prej veprave më madhështore, e ajo është lufta në rrugë të Allahut dhe lartësimi dhe përhapja e fesë së Tij. Ky njeri që mori pjesë në këtë luftë, ra dëshmor (shehid) në luftë dhe të rënit dëshmor në rrugë të Allahut, ka një pozitë të madhe tek Allahu, por përderisa nijeti i tij nuk ishte për Allahun, vepra e tij u zhvlerësua dhe Ditën e Gjykimit do të tërhiqet zvarrë për në Zjarr, sepse ishte gënjeshtar; ai nuk luftoi që Feja e Allahut të jetë më e larta, por luftoi që të thuhet për të 'Ai është hero', apo “njeri që përshkruhet me heroizëm.'
Gjithashtu, në këtë hadith tregohet se përshkrimet e transmetuara që kanë ardhur për pozitën e xhihadit, vlejnë për atë që përmes xhihadit synon Fytyrën e Allahut të Lartësuar dhe është i sinqertë me Të. Ky ishte grupi i parë.
Grupi i dytë prej tre grupeve që janë përmendur në këtë hadith, janë dijetarët dhe nxënësit e dijes. Këta ndahen në dy kategori:
Kategoria e parë: janë ata për të cilët ka ardhur fjala e të Dërguarit të Allahut - sal-lAllahu alejhi ue sel-lem: "Kush merr një rrugë për të kërkuar me të dije Sheriatike, Allahu ia lehtëson me të rrugën për në Xhennet." Transmeton Muslim (2699), et-Tirmidhij (2646), Ibn Maxheh (225), Ahmed (7427)
Pra, nëse qëllimi i kërkuesit të dijes është Fytyra e Allahut, atëherë ai arrin shpërblime që të shpijnë në Xhennet.
Kategoria e dytë: janë nxënësit e dijes të cilët e kërkojnë dije me qëllim për të marrë diploma, për të përfituar pasuri, për të arritur famë dhe pozitë të lartë te njerëzit. Të këtillët përfundimin do ta kenë në Zjarr, sido që të jetë qëllimi i tyre, qoftë për interesa të dunjasë, apo për syefaqësi. Sepse në një hadith të saktë i Dërguari i Allahut - sal-lAllahu alejhi ue sel-lem - ka thënë: "Kush e kërkon dijen që të duket si dijetar, apo të debatojë me mendjelehtët, apo me qëllim që të duket dhe të bjerë në sy të njerëzve, Allahu ka për ta futur në Zjarr." Transmeton et-Tirmidhij (2654), Ibn Maxheh (253)
Prandaj, kush e kërkon dijen me qëllim që të lavdërohet nga njerëzit, apo që fitojë një vend pune, i këtilli ose kërkon dunjanë ose ka syefaqësi.
Në këtë hadith bëjnë pjesë edhe ata që e mësojnë dijen për t'ua transmetuar atë njerëzve, nëse qëllimi i tyre me këtë është kërkimi i Fytyrës së Allahut, apo përcjellja e argumenteve dhe t'u bëjnë dobi njerëzve, atëherë ata janë prej njerëzve më të mirë. E nëse qëllimi i tyre është syefaqësia, apo dëshira për t'u lavdëruar dhe lartësuar, atëherë të tillët janë prej atyre që vepra e tyre i drejton për Zjarr, edhe nëse janë nxënës dije apo dijetarë. Sepse veprat merren në konsideratë sipas nijetit të vepruesit të tyre, jo sipas aparencës së tyre.
Grupi i tretë: prej atyre që janë përmendur në këtë hadith, janë ata që japin sadaka. Nuk ka dyshim se sadakaja ka shpërblim të madh dhe Allahu, Xhel-le ue 'Ala, i ka lavdëruar ata që japin sadaka dhe u ka premtuar shpërblime të mëdha nëse nijeti i tyre është i sinqertë. Në të kundërt, nëse nijeti i tyre është që të lavdërohen nga njerëzit e të thuhet: Filani është bujar, është njëri i mirë, apo qytetar i mirë, e të tjera përshkrime si këto të cilat dëshiron t’i dëgjojë. Të këtillët, nuk do të kenë asgjë veçse ato që u thanë për ta në dunja, siç janë fjalët e mira dhe lavdërimeve në këtë botë, ndërsa në botën tjetër nuk do të kenë shpërblim tek Allahu 'Azze ue Xhel.
[5] Ky transmetues është Mu'auijeh, radijAllahu anhu, sahabi fisnik, i cili kur dëgjoi këtë hadith qau, sepse është një hadith frikësues. Përderisa ata të tre që janë përmendur në hadith, veprat e të cilëve ishin më madhështorët, do të përfundojnë në Zjarr Ditën e Gjykimit për shkak të nijetit të tyre i cili nuk ishte për Allahun 'Azze ue Xhel. Prandaj qau Mu'auijeh, radijAllahu anhu, dhe e recitoi këtë ajet si përforcim për hadithin, e ai është fjala e të Lartësuarit:
﴿مَنْ كَانَ يُرِيدُ الْحَيَاةَ الدُّنْيَا وَزِينَتَهَا نُوَفِّ إِلَيْهِمْ أَعْمَالَهُمْ فِيهَا وَهُمْ فِيهَا لَا يُبْخَسُونَ١٥ أُولَئِكَ الَّذِينَ لَيْسَ لَهُمْ فِي الْآخِرَةِ إِلَّا النَّارُ ﴾
"Kush dëshiron me veprat e tij shpërblimin e kësaj bote dhe të mirat e saj, do t'ia japim atyre, dhe nuk do t'u mungojë asgjë. Të këtillët, në Ahiret nuk do të kenë gjë tjetër përveç Zjarrit." [Hud, 15-16]
Ky hadith është në përputhje të plotë me ajetin dhe shembull i asaj që thuhet në të. Prandaj, kjo është ajo që e shtyu Muauijen ta recitoj këtë ajet.
Përktheu: Servet Mata